Anna Liervogel-Sewgobind

januari 2025

Na met wisselend succes functies bekleed te hebben van factchecker, reclamemodel, bijlesdocent en geluidseditor, heeft Anna Liervogel-Sewgobind (1996) besloten zich te richten op dat wat ze het liefste doet: het schrijven van essays en verhalen. Haar werk verscheen in o.a. De Groene Amsterdammer, OneWorld Magazine, De Nederlandse Boekengids en Disability Studies Quarterly. Tijdens haar residentie zal ze werken aan haar debuutroman, over het (on)belang van bloedverwantschap.

Hoe meer uitvaarten ik bezocht, hoe bedrieglijker ze op me overkwamen. De doden stonden zogenaamd centraal; ze lachten de levenden toe vanaf de foto’s waarover kransen hingen, ze werden geprezen in toespraak na toespraak – maar het was allemaal een spel, omwille van de overlevenden. De doden lagen in hun kist, gebalsemd en gekapt, met strakke dunne lippen.

De ouders van Sophie hadden ervoor gekozen om de kist open te laten. Sophie leek niet op zichzelf. Haar normaal doorzichtige wimpers waren zwart geverfd. Een weeïg zoete lucht steeg uit haar kist. Ik moest denken aan de uitpuilende bakjes op de meisjes-wc bij de schoolgym, aan de geur van gebruikt geparfumeerd maandverband.

Ooms, tantes en juffen legden ongevraagde afscheidshanden op Sophies wang. Ze lieten tranen vallen op haar witte blouse, tot deze doorzichtig werd bij een van de schouders. Geef mij maar aan de hyena’s in de dierentuin, dacht ik, laat me ergens zinken, gooi me bij het restafval. Laat me verdorie met rust.

‘Ze was niet eens ziek,’ snikte Sophies moeder. ‘Ze viel zomaar neer.’
Sophies vader knikte ernstig. ‘Ze werd geroepen,’ zei hij. ‘En ze heeft ja gezegd.’

Fotografie: © Oscar van Beest 2024

Wij werken samen met:

 

spiegelzee

ik ben geen dichter

behalve als de stilte

te dichtbij, haar scharen slijpt en

aan mijn adamsappel likt

 

er waren jaren dat ik dacht

dat iedereen de greep van nacht

kon voelen als een schaduwkramp

verstokte strijd in tunnelschacht

de stilte fluistert

tot golven overstelpen

geen respijt, wel eb en vloed en

akkers en penseelstreken

wat weleens was, dan wonder wordt

Oranje-fort krijgt stormvloeddam

het hoge gras waar blauwborst broedt

is waar ik tot bezinning kwam