Eelkje Christine Bosch

Oktober 2020

Bekijk hier de video van Eelkje: klik hier

Eelkje Christine Bosch (1983) had als kind al door wat taal kan doen: vangen wat niet anders uit te drukken is. Joke van Leeuwen en Ted van Lieshout waren haar eerste voorbeelden: ze brachten taal buiten de lijntjes én tot leven in boeken en voordracht. In haar zelfstandige boekhandel op Katendrecht ziet ze inmiddels de mooiste literatuur en poëzie voorbij komen; nog altijd zijn er Van Leeuwen en Van Lieshout maar ook Fabias, Vegter, Langelaar en zoveel anderen. Beeldend, analytisch, hoopvol tastend wil ze haar eigen stem daaraan toevoegen. Ze zoekt in het spelen met taal en beeld (en in een groeiend aantal andere materialen en vormen) naar manieren om verder te reiken dan haar lichaam of ratio toelaten. Ze werkt aan verschillende projecten, waaronder een poëziedebuut, een kinderboek en textiele experimenten. Ze staat met plezier op het podium, of dat nu online is of in levende lijve. Haar gedichten en columns zijn o.a. te lezen op Vers Beton en Meander, in tijdschrift Het Liegend Konijn (oktober 2019 en 2021) en binnenkort in de eerste Queer and FeministAnthology.

MEERVOUD

1.

ik kijk mijn geenkind in de ogen
ze heeft jouw ogen, natuurlijk
ze is ook jouw geenkind

we kregen haar samen
jaren en proberen
om een geenkind te krijgen

ze is anders dan verwacht
misschien moet ik minder
fantaseren
afwenden negeren

2.

daar zit ze, in een hoekje van mijn oog huilt
ze om het wrede niet-bestaan er is geen
geen-troost die ik geven kan geen geen-kus
die ze voelt ze is alles wat ik vreesde maar
ook alles wat ik hou van jou en zelfs van mij

ik dacht: ze krijgt mijn ziektes niet
hoe kan dat al mijn mislukte
geen-genen erfelijk zijn ergerlijk
en daar zit ze dan Pandora’s DNA

al mijn moederziektes vaderziektes
ziektes van de groot en overgroten
we geven alles
door ik had het willen stoppen maar
dat gaat niet zo
maar ze heeft jouw ogen. ze heeft jouw sterke
weerstand heeft jouw koppigheid en god wat is ze slim

3.

nu is ze hier, niets aan te doen
ze is er en klaagt over pijn en twijfel
en een ijsje

ik was er niet op voorbereid verdomme
weet niet wat te zeggen nu behalve

lief je dagen zijn nooit begonnen
je bloedvaten zijn leeg gebleven
er is geen pijn om te voelen waarom
huil je?

en zij, mijn zo perfecte geen-kind
waar ik op voorwaarde van niet-bestaan
van houd zegt mama ja ze noemt me zegt
verklaring is geen voorwaarde voor pijn
dat weet je toch
en leven is geen voorwaarde voor zijn
ja zeg ik weet ik baby weet ik toch

 

Fotografie: © Oscar van Beest 2020