Sofie Kramer
September 2022
Sofie Kramer (1990) is theatermaker, performer en schrijver. In 2019 studeerde zij af aan de regie-opleiding van Toneelacademie Maastricht. Vanuit een grote liefde voor muziek en beeldende kunst ontwikkelde zij een eigenzinnige, sterk beeldende theatertaal waarin muzikaliteit en lichamelijkheid een belangrijke rol spelen. Het vechtende lichaam is een terugkerend thema in haar werk: het lichaam dat vecht tegen de tijd, tegen de zwaartekracht, tegen de blik van de ander. Dat gevecht laat ze zien in interdisciplinaire performances waarin ze telkens experimenteert met nieuwe vormen. Voorafgaand aan haar studie in Maastricht behaalde zij haar Bachelor Literatuurwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. Sinds haar afstuderen werkt ze aan de ‘Taboe Trilogie’, een drieluik waarin ze taboes onderzoekt rondom de existentiële thema’s dood, seksualiteit en geboorte, altijd vanuit een persoonlijk vertrekpunt. Haar eerste deel ‘Er is je nooit een rozentuin beloofd’ werd in de Theaterkrant genoemd als een van de beste voorstellingen van het theaterseizoen, en zijzelf als een van de meest beloftevolle nieuwkomers. De tweede performance ‘A Pole Tragedy’ ontving een eervolle vermelding van de Amsterdam Fringe jury, werd genomineerd voor de Troffel 2021 en werd geselecteerd voor het Brighton Fringe Festival (UK). In Sluis werkte ze aan ‘De Dode Baby Voorstelling’, het sluitstuk van de trilogie, die gaat over taboes rondom geboorte.
SCOLD
3.
Maar het slapende kindje liet mij niet los
waarom wilde de schoonvader dat ik de baby meenam?
Soms voel je dat dingen niet zomaar zijn
Het was of het baby’tje me riep
Alsof hij me iets wilde vertellen
Iets over dat geheim
Dat geheim waarvan ik dacht dat het niks voorstelde
Dat gewoon nou eenmaal een geheim was omdat ik het nou eenmaal aan niemand ging vertellen
Maar verder was het helemaal geen probleem
Gewoon alsof je een etterende puist uitknijpt
Een enorme opluchting is dat
Maar
Als je door iets onprettigs heen gaat en daarna heel erg opgelucht bent
Is dat wel prettig om dat te kunnen delen
het moet toch niet zo zijn dat je je zo erg schaamt voor die puist
Dat je besluit om voortaan maar gewoon thuis te blijven
Net zolang tot die puist is uitgeknepen
Terwijl er zoveel mensen zijn met puisten
Maar dat weet je niet want jou is geleerd dat het ons soort mensen niet overkomt
Ongewenst zwanger is voor tokkies
Voor mensen in woonwagenkampen
Met ouders met een drankprobleem
Kettingrokers in joggingbroeken
die de hele dag voetbal kijken terwijl ze halve liters schultenbrau wegtikken
Met sportsokken in hun badslippers maar dan zonder ironie
voor laagopgeleide breezersletjes die niet hebben opgelet bij biologie
niet voor slimme meisjes die weten hoe het hoort
Die gewoon uit een warm gezin komen
met ouders die van natuurwijn houden en in een Toyota Prius rijden
Brave meisjes met verantwoordelijkheidsgevoel
die niemand teleur willen stellen
Ik heb het aan niemand verteld
Omdat ik iets heel heel ergs heb gedaan
Ik zag de reacties al voor me
Mijn moeder zou haar hand voor haar mond slaan
Mijn vader zou wanhopig zuchten
En dan allemaal blikken van medelijden
Medelijden
en een beetje veroordeling
Niet bepaald een cocktail waar ik zin in had
Hoe kon ik nou zo dom zijn?
Hand op buik
Eerst wilde ik je houden
Ik zag ons al op de bank zitten, de oude bloemetjesbank van oma in dat vieze studentenhuis
Jouw mondje om mijn tepel, jouw wereld niet groter dan mijn borst, het doet pijn maar dat geeft niet, je beentjes zijn zo zacht en je voetjes zo klein.
En dat al mijn vriendinnen aan het feesten zijn maar wij zijn samen en we zijn gelukkig
Dat waren de hormonen denk ik die dat een goed idee vonden
Hormonen en een beperkt voorstellingsvermogen van wat de consequenties zouden zijn
Je zou niet voor altijd een baby blijven
Op een gegeven moment word je ook gewoon
tachtig
Het leven is nogal intens
En daar word je dan mee opgezadeld omdat je moeder het een romantisch idee vond om je borstvoeding te geven op een bloemetjesbank
Niet bestaan is veel minder radicaal dan wel bestaan
Van niet zwanger via wel zwanger naar weer niet zwanger leek me uiteindeljk veel minder
ingrijpend dan van niet zwanger naar wel zwanger naar een baby een mens iemand die bestaat en dan is opgezadeld met de absurditeit van het bestaan.
To be or not to be.
De wereld is een puinhoop en ik was tweeëntwintig en ineens vond ik het een belachelijk idee
Het idee dat je tachtig zou worden en vast ook een keer depressief en wanhopig en allemaal gebroken harten vervlogen dromen en dan ook nog eens geen Amazonewoud, waarschijnlijk
Ik begrijp ze wel, die birthstrikers
Die mensen die geen nieuwe mensen op de wereld willen zetten zolang de aarde naar de klote gaat
We zijn inmiddels met 8 miljard 8 miljard!!!!!
waarom zou je dat doen
Nog een kind erbij op deze verdorven planeet
je putte me uit ook bovendien
Zo’n groeiend klompje cellen gaat je niet in de koude kleren zitten
Doodmoe was ik de hele dag
Studeren lukte niet
In de tijd dat jij in mijn buik zat heb ik alleen maar zessen gehaald
Daarvoor haalde ik negens even dat je het weet
Dus je moest weg
Het zwijgen valt me zwaar
als vriendinnen me appten van yooo alles flex kom je chillen zei ik meeeeeh vanavond niet
Ik voel me niet zo chill kweenie misschien griep of zo of gewoon moe naja tot snel
En ondertussen wachten tot die kaolo week bedenktijd klaar is
Alsof ik niet genoeg heb nagedacht
Ik voel je groeien in die week en ik kan niks anders dan op de bank hangen
Die stoffige bloemetjesbank
Zo moe
Zo moe
Haal het weg
Haal het weg
Op de dag dat het eindelijk zo ver is word ik misselijk wakker de wasbak is te ver ik kots over het balkon
De eerste morning sickness
Haal het weg
En ze halen je weg en nu weet ik niet waar je bent
De dag erna had ik een presentatie iets met een sleutel een beroemd essay uit het poststructuralisme of het deconstructivisme ik kan niet bewegen van de pijn
Hand op buik

Fotografie © Oscar van Beest 2022