Tim Notten

Maart 2019

Tim Notten (1966) is een Nederlandse schrijver, journalist, copywriter, redacteur, vertaler en IT’er met meer dan 25 jaar ervaring. In 2015 verscheen zijn debuut: ‘Nikki’, een spannende thriller in het genre ‘cybercrime’. Het boek werd zeer lovend ontvangen door lezers en media. “Tim Notten studeerde rechten, werkte in de informatietechnologie, is schrijfcoach en heeft een historie als journalist. Onderdelen van een carrière die we prominent terugvinden in zijn werk. Notten schrijft namelijk bijzonder prettig en is ter zake kundig.” – Vrij Nederland (Uit recensie ‘Nikki’, 2015)

OEVERLOOS GLOREN

Zo onstuimig als hij had geleefd, zo hartstochtelijk blies hij zijn laatste adem uit. Ik tilde hem op en droeg hem naar buiten. Daar begon ik te delven. Uren later, het zal zo tegen middernacht zijn geweest, was dan eindelijk het dieptepunt bereikt. Ik klauterde uit de kuil, liet mijn mooie jongen zo ceremonieel als ik maar kon neer in de aarde en dempte de put. De maan werd verduisterd, wind zette op en regen ving met striemen aan. Plots was er een meisje in een gescheurde legerjas. Ze knielde naast me en nam mijn hoofd op haar schoot. Ze streek de modder uit mijn haar en nam me mee naar het strand. Daar zag ik hem weer en ik herinner me hoe blij ik was dat hij nog rennen kon. Hij draafde van de duinen naar de vloedlijn, zijn indrukwekkende manen wapperend in de wind tot hij in de golven dook en uit zicht verdween. Ik vroeg het meisje waarom hij liever in zee was dan bij mij. Daar had ze zo een twee drie geen antwoord op.

‘Ik weet wel een kroeg voor jou,’ zei ze, op een zangerige manier die troostend klonk. Ze voerde me speciaalbiertjes in Sluis en toen ik de tel kwijt was veranderde ze in een vrolijke puppy die al mijn aandacht opeiste. Ik noemde haar Belle. We wandelden samen door de stad. Belle week geen centimeter van mijn zij. Samen beklommen we de klokkentoren van het Belfort en we huilden naar de maan. De tijd reeg zich tot weken aaneen en ten slotte gaf zelfs deze nacht een glimp van aanstaand gloren.’

‘Het wordt ochtend,’ zei Belle, op een zangerige manier die hoopvol klonk.

‘Wil je dat het ochtend wordt?’ vroeg ik.

Daar had ze zo een twee drie geen antwoord op. ‘Het hangt ervan af,’ zei ze na een tijdje. ‘De ene ochtend is beter dan de andere. Maar laten we ’m een kans geven.’

Ik kocht een koeienheup voor haar en keek toe hoe ze het gevaarte verslond alsof het een koekje was. Ondertussen hield het gloren oeverloos aan.

Tim Notten

PS.: Ik dank Sluis voor het zijn van Sluis met alles daarin en omheen. Sluis helpt, troost en heelt. Dank aan de Stichting Johan Hendrik van Dale – in het bijzonder Soan Lan Ie – voor de uitnodiging om hier te schrijven, verblijven en onderdeel te worden van al het moois dat deze weidse gemeente biedt.