Pieter van Scherpenberg

december 2024

Pieter van Scherpenberg (1958) is producent van de voorleesvoorstellingen en podcast Uitgelezen Verhalen in Deventer, waar hij ook woont.

Sinds begin 2022 werkt hij aan zijn eerste roman. Deze speelt zich af in de tweede helft van de negentiende eeuw en gaat over en ‘zwart schaap’ uit een rijke familie, die fortuin maakte in Nederlands-Indië. Hij hoopt met deze roman te debuteren. 

In een grijs verleden studeerde hij Nederlands en Europese Studies, was intern redacteur bij diverse bedrijven en mede-oprichter van Ouders Online.

Le Lapin

Veel is er niet voor nodig geweest. Zo’n drie keer theezetten in mijn tijdelijke schrijvershuis in Oostburg en ik heb er genoeg van. Anderen zouden dit wellicht gelaten als gegeven beschouwen, maar dan ken je mij nog niet. Wat schort eraan? De ketel. De vaste fluitklep kan niet ver genoeg open om hem goed met water te vullen. Alleen met gefriemel en gedraai van de ketel kreeg ik hem enigszins acceptabel onder de kraan. 

Je moet weten dat ik drie keer per dag thee zet. Ja, ook nog met losse blaadjes, in zo’n thee-ei. Bij het ontbijt, bij de lunch en vaak nog rond theetijd. Die heet immers niet voor niets zo. Dan wil je dat het water koken soepel gaat, zonder ergernis. En na drie keer was de grens bij mij al bereikt. Ik verlangde naar de prijswinnende Hema-ketel Le Lapin, die er inderdaad een beetje als een konijn met één oor uitziet. Een ontwerp uit 1990 van Nicolai Carels, waar mijn vrouw en ik er destijds wel een paar van versleten hebben op ons gasfornuis in Amsterdam. En, nu ik dit schrijven even onderbreek en goed naar de ketel hier in de keuken kijk, had hij er vaag wel wat van, van dat konijn. Maar die klep kan dus niet mooi opzij draaien, zoals bij het origineel. 

Nou zit er goddank een Hema in Oostburg. In het keukenschap van de winkel staan wel wat pannen, maar geen ketel. Ik tik ter plekke hema.nl in op de foon. Zoek Fluitketel. Daar komt precies de ketel naar boven waar ik me zo aan erger! Na ruim dertig jaar blijkt het bijzondere design niet meer bij dit grootwinkelbedrijf verkocht te worden. Hoe lang al niet? Na vijftien jaar stopte het al, in 2005, blijkt. Wij koken thuis in Deventer inmiddels met inductiehitte, en ons theewater al meer dan twintig jaar in een elektrische koker.

Ik laat me niet uit het veld slaan, en zoek naar de plaatselijke kringloopwinkel, want wil niet de hoofdprijs betalen. En ja hoor: in de Brouwerijstraat zit Antique & Curiosa Laurens Donceel. Ik stap binnen en kijk rond, maar zie al snel dat ik weinig kans maak. Veel te chic.

‘Er is boven ook nog veel’, zegt Laurens bemoedigend. Hij blijkt op zijn visitekaartje overigens Ruben te heten. 

‘Ik zoek heel specifiek een fluitketel’, antwoord ik. 

Hij kijkt peinzend, maar hoopvol. ‘Ik had er een, die stond hierboven op de kast, uit de jaren zestig, nog in zijn verpakking.’ 

Ik zie dat zich een zeker fanatisme van hem meester maakt. Hij stroopt zijn hele zaak af, tot achterin het magazijn, maar vindt de ketel helaas niet. ‘Ik ga hem voor je terugvinden de komende dagen, het kan niet zijn dat ik hem weggegooid heb. Je wilt zeker geen elektrische?’ 

Niet afwijzend is mijn reactie hierop, want alles beter dan wat ik nu heb. En hij haalt uit z’n kantoortje een zwartplastic exemplaar, waar nog wat water in zit. ‘Vanochtend nog gebruikt’, prijst hij aan. 

Ik kan hem meenemen voor vijf euro. Niets lijkt geslaagde schrijfweken nu nog in de weg te staan.

Negentien dagen later, het einde van mijn schrijfresidentie is in zicht, keer ik terug in de winkel. Ik heb een afdruk van een eerdere versie van dit verhaal bij me. De baas is bezig met andere klanten. Eerst kijk ik daarom nog rond in de winkel en vind heel toepasselijk vier circa twintig jaar oude blikjes Twinings-thee van verschillende blends. Ze zitten nog in hun oorspronkelijke cellofaan. 

Ruben is verguld met het verhaal en biedt me een kop koffie aan. Hij laat ook de teruggevonden fluitketel zien, zij het dat de losse fluit verloren is gegaan. Ik mag als dank de ketel voor niets meenemen. En voor de blikjes thee maakt hij een mooie prijs. Ik zit zo’n twintig minuten achter mijn kopje koffie, en Ruben laat elke klant die binnenkomt mijn verhaal lezen. Hij eist nog een handtekening van mij onder de tekst ‘voor als je beroemd bent’. 

Terug in het schrijvershuis zet ik de ketel vol water op het fornuis. Wat blijkt? Hij heeft een ingebouwde zachte fluittoon; heel discreet laat hij zich horen als de honderd graden bereikt zijn. Deze superketel gaat mee naar D. En ik laat hem niet achter voor de volgende schrijvers en eigenares van het schrijvershuis. Voor hen is er immers de elektrische?

Pieter van Scherpenberg

december 2024
schrijversinsluis.nl 

Fotografie: © Oscar van Beest 2024