Ik schrijf en vertaal (web)teksten voor sociale, duurzame en creatieve bedrijven. Merken die koppig zijn en met hun producten laten zien hoe het óók kan. Individuen die ‘moraalridder’ een compliment vinden, en futureproof diensten uit de grond stampen. Niet bang voor een beetje verandering, dus.

“It’s me!” denk je nu, “maar ik heb geen idee hoe ik al die fantastische verhalen die bij ons rondzwerven op papier krijg.”
Voel je bij het schrijven van de web copy voor je bedrijf ook een stille, dreunende wanhoop omdat het onmogelijk lijkt om je merk duidelijk te omschrijven?

Lezen de teksten afstandelijk en staccato, terwijl jullie juist met mooie verbindende projecten bezig zijn?
Of wil je transparanter zijn over je duurzame doelen, maar ben je bang dat dit sceptische reacties uitlokt?
Je verhaal is hard nodig. Dus deel je missie – en laat mij ‘m opschrijven.

Donderdag, Zeeuws-Vlaanderen
Door Imme Visser

Midden op het fietspad staat een jongen.
  “I’m sorry?” zegt hij, maar het klinkt als: help.
  Het lijkt alsof hij zijn voortanden mist en zijn haar is rood, net als het mijne. Ik ben de enige fietser hier, dus ik stop.
  “Where is the shop?” vraagt hij.
  Vanaf mijn fiets is hij miniem, ik een gigant. Ik geef hem een wirwar aan instructies. Ik kom hier niet vandaan, zeg ik, maar achter mij zijn slechts boerenvelden. Ik wijs de andere kant op. Hij slaat zijn handen voor zijn ogen.
  Op het Zeeuwse land beweegt de weg als de trage bagageband waarnaast je naar je koffer staart. Ik vergeet de manier waarop ik kilometers dezelfde kant op kan fietsen, langs velden, langs kroppen, langs toeristen zonder voortanden. De auto pakken durfde ik niet, bang om voor altijd af te zijn van een lichaam met uithoudingsvermogen. Ik vergeet ook de voldoening die ontstaat wanneer ik, na dertig minuten in zon en zweet, aankom op mijn bestemming. Het kloppende gevoel in mijn keel, verlangend naar vocht.
  Maar mijn doel was niet deze fietstocht. Mijn doel was het strand. Wanneer ik erop stap sijpelt het zand als vanouds mijn schoenen in. Ik voel een euforie die hoort bij de zee. Het oneindige van de horizon.
  Twee mensen spelen strandtennis in een heel grote trui en een miniscuul broekje. Dit is de etiquette voor een namiddag in zomers september. Bedekte armen, koele benen. Of is het mode? Willen ze mij, de toeschouwer, laten zien dat ze, ondanks hun kou, toch ook beschikken over gebruinde, jonge benen?
  Tegen de serveerster doe ik alsof ik Engelse ben. Het is gebeurd voordat ik er erg in heb.
  “Hi,” zeg ik, “is it possible to get an English menu?”
  Ze stamelt een ‘nee’ en veegt haar handen af aan haar schort. Duitsers en masse hier, maar Engelsen? Wanneer ze weg is, knijp ik in het plantje op tafel. Nep.
  Vandaag, in de zomer van 2021, zijn mijn gedachten eenkennig. Ik zie wat ik zie. Een huis, een bord, een glas, vier stoelen. Ik had de jongen op het pad geen advies moeten geven. Na anderhalf jaar nadenken over het leven dat voor ons ligt en hoe mijn karakters zich daarin bewegen, heb ik mij nu in 2D geschikt naar mijn achtergrond.
  Een terras, een bloempot, een boot, een mij. We zijn er allemaal.

Website Imme Visser, klik hier.